KalendarBADco.: “1 siromašan i jedna 0”
nedelja, 27. novembar 2011. u 20:00 - DOB//Amerikana
U predstavi “1 siromašan i jedna 0” vraćamo se na prizorište prvog filma – Izlazak radnika iz fabrike Lumière – na fabrička vrata. Prve snimljene pokretne slike prikazuju radnike kako napuštaju radno mesto. Prelazak radništva iz mesta industrijskog rada u svet filma: tu započinje problematičan odnos filma i prikazivanja rada.
LIMIT – Live Art Festival. Ulaznice su u prodaji na Blagajni DOB, po ceni od 1000 dinara.
Hrvatska
Režija: Tomislav Medak & Goran Sergej Pristaš
Autori i izvođači: Pravdan Devlahović, Ivana Ivković, Aleksandra Janeva Imfeld, Ana Kreitmeyer, Tomislav Medak, Goran Sergej Pristaš, Nikolina Pristaš, Zrinka Užbinec
Dramaturgija: Ivana Ivković
Scena: Slaven Tolj
Kostimi: Silvio Vujičić
Video: Ana Hušman
Oblikovanje svjetla: Alan Vukelić
Oblikovanje zvuka: Ivan Marušić-Klif
Tonski tehničar: Jasmin Dasović
Producent: Lovro Rumiha
Koprodukcija: Sveučilište u Zagrebu – Studentski centar – Teatar &TD, Steirischer Herbst
Podržali: Ured za obrazovanje, kulturu i sport Grada Zagreba, Ministarstvo kulture Republike Hrvatske
Nadahnuto delom Augusta i Loisa Lumièrea, Samuela Becketta, Vlade Kristla, Jean-Luca Godarda i Haruna Farockija.
Od svojih početaka film teži da izostavi iz kadra manuelni rad, fokusirajući se na atomizirane priče pojedinih radnika nakon što napuste svoje radno mesto: njihove romanse, njihove prestupe, njihove sudbine u vrtlogu svetskih događanja. Film počinje kada se rad završi.
Polazeći od tih prvih pokretnih slika “1 siromašan i jedna 0” preispituje različite načine napuštanja rada. Šta se događa kada nas savlada umor? Kada se iscrpi naš rad? Šta dolazi posle rada? – Još više rada? Šta se događa kada rada ponestane, kada se fabrika zatvori, radnici uđu u štrajk ili postanu nezaposleni? Koje su veze između istorije savremenog plesa i istorije postindustrijalizacije?
“1 siromašan i jedna 0” je predstava iz dva sloja: dok izvođači pred publikom izlažu različite načine raspada subjekta rada, publika biva uvučena u proces metamorfoze: iz popularnog medija bioskopa u politički teatar populizma. Teatar iscrpljen u pokretnim slikama, slike iscrpljene u teatru pokreta. Perspektiva se menja. – Samuel Beckett, Nagore, 1983.
Postupno bivamo zamenjeni… neprekinutim lancem slika, slike koje porobljuju jedna drugu, svaka slika na svom mestu, kao i svako od nas, na svom mestu, u lancu događanja nad kojima smo izgubili svaku moć. – Dziga Vertov Group, Ovde i drugde, 1972.
Samo kruženje vrednosti u sklopu bioskop-gledalac postalo je proizvodnja vrednosti jer gledanje jeste oblik rada. – Johnathan Beller, Bioskop, kapital 20. veka, 1994.
Prva kamera u istoriji kinematografije bila je uperena prema fabrici, vek kasnije mogli bismo reći da fabrika ne privlači film, štoviše ona ga odbija. Filmovi o radu ili radnicima nisu postali jedan od osnovnih žanrova, a prostor ispred fabrike ostao je na marginama. Većina narativnih filmova događa se u onom delu života koji počinje nakon što se rad završi… U filmu braće Lumière iz 1895. može se naslutiti da su radnike sakupili iza fabričkih vrata i da su preko praga nahrupili na zapovest snimatelja. Filmskoj režiji koja kondenzira subjekat prethodila je industrijska zapovest koja je sinhronizovala živote mnoštva pojedinaca.
