Novembarska tribina u sklopu ciklusa „12 gnevnih filmova“ u Domu omladine Beograda u neku ruku nadovezuje se na oktobarsko izdanje, kada su u fokusu bili film „Moj jutarnji smeh“ Marka Đorđevića i prokrastinacijski gnev kao jedan od ključnih motiva u tom ostvarenju. I u novembru ostaje naglasak na gnevu odocnelog i neželjenog odrastanja, ali se u izvesnom smislu diže ulog, pa je ovoga puta u fokusu gnev izazvan strahom od zrelosti u navodnom zrelom dobu od četrdeset i kusur godina, a sve to u kontekstu priče o novoj ovdašnjoj televizijskoj seriji – „Mama i tata se igraju rata“ iz ponude Prvog programa Radio televizije Srbije (RTS).

Dakle, osnovni zamajac biće osvrt na narečen podtip gneva, katkad implicitnog ili, pak, posve evidentnog, ali pričaće se i o još nekoliko potencijalno zanimljivih a povezanih tema: o sudaru pomenutog motiva sa naglašenim melodramskim okvirom priče, o melodrami kao kod nas počesto prezrenoj i retko prisutnoj žanrovskoj formi, o generaciojskom aspektu kao jednoj od značajnjih dimenzija ovog dela, o odnosu ove serije prema filmu „Realna priča“ sa kojim deli osnovnu liniju radnje, o meta-filmskim momentima (priča se tiče glumca ne sasvim snađenog u toj svojoj profesiji), o sve zastupljenijem fenomenu i u našoj zemlji – filmovima koji režiraju poznati i priznati glumci i glumice, o reakcijama publike na ono što ovo serija poslednjih nekoliko vikenda pruža, a kontra dominatne ponude kriminalističkih priča, o univezalnosti postavke, žanrovskim i drugim arhetipovima koji se i dalje pokazuju pouzdanim i učinkovitim.