Pokušaj tumačenja ove jednostavne činjenice dovodi do utiska da izvorna crkvena umetnost nije ni mogla biti namenjena elitnom socijalnom kontekstu – nalik onome u koji smo danas navikli da je postavljamo – već najdubljoj mogućoj interakciji sa najširom zamislivom publikom. Iz takve perspektive, savremeno crkveno slikarstvo bi u savremenoj uličnoj umetnosti moglo pronaći vrlo podsticajnog sagovornika – možda čak i lakše nego u aktuelnoj galerijskoj vizuelnoj produkciji.  Odnos umetnika prema delu, kao i prema sopstvenom socijalnom statusu; odnos vizuelnog i tekstualnog sadržaja slike ili, pak , odnos između konvencije, idealizacije i improvizacije u slikarskom postupku… mogle bi biti početne stavke dijaloga koji je u sferi različitih vizuelnih medija možda već započeo.