Centar za jugoslovenske studije i Dom omladine Beograd u 2024. godini ulaze u sedmu godinu saradnje. Tribinski program koji je pokrenut u godini kada smo obeležavali sto godina od stvaranja jugoslovenske države (2018) stekao je brojnu publiku pokrećući teme koje su za cilj imale „približavanje“ istorije Jugoslavije ali i ukazivanje na savremene probleme koji se ne mogu jasno sagedati bez ukazivanja na događaje i procese koji su neodvojivi od istorije jugoslovenske države. Zahvaljujući ovakvom pristupu tribinski program Centra za jugoslovenske studije i Doma omladine Beograd ne samo da je stekao brojnu publiku već je uspeo da se „nametne“ kao mesto „žive“ debate koja pokreće ispisivanje novih stranica istorije Jugoslavije. To je jedan od ključnih razloga zašto smatramo da je u nastupajućoj „sezoni“ prostor tribinskog programa neophodno „ustupiti“ ne samo autorima i autorkama najnovijih studija koje predstavljaju važan doprinos proučavanju istorije Jugoslavije a koje su napisane u periodu od 2018. godine do danas već i svim onim stvaraocima (piscima, umetnicima, društvenim radnicima) koji su svojim stvaralaštvom sačuvali nasleđe jugoslovenske države u javnom prostoru i različitim oblastima stvaralaštva predstavljajući ga kroz nove interpretacije ali i u dinamičnom dijalogu sa savremenošću mlađim generacijama na koje Centar za jugoslovenske studije računa kao na svoju vernu i najbolju publiku.

Ima li Jugoslavije u kulturi?! je pitanje koje postavljamo gostima naše majske tribine: Ani Vučković Denčić, Jovani Karaulić i Marku Misirači čije je stvaralaštvo „opredeljeno“ i ka interpretaciji Jugoslavije bilo da se ona razume kao okvir za sećanje na detinstvo i one kojih više nema, kao dokumentarno pamćenje ili kao mehanizam za razumevanje vremena u kome živimo.

Pitaćemo naše goste, koji i sami pripadaju poslednjim generacijama jugoslovenskih pionira i pionirki, da li su iz ugla njihovih profesija ali i iskustva stečenog pre svega u post- jugoslovenskom odnosno post-socijalističkom vremenu, kultune prakse i dalje prakse od izuzetnog značaja za razumevanje ali i prevazilaženje društvenih i političkih kriza ili naprotiv služe zamrzavanju i održavanju na površini „naseleđenih“ konflikata. Na kraju, voleli bi smo da znamo da li se interpretacijom Jugoslavije u savremenim kulturnim praksama ispisuju odnosno dopisuju nove stranice istorije Jugoslavije koje su „čekale“ one generacije kulturnih radnika i radnica koji u svom neposrednom iskustvu jedva da „imaju“ Jugoslaviju.

Podaci o učesnicima:

Ana Vučković Denčić (Beograd, 1984) je završila studije dramaturgije na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, a zatim i master-studije filmologije na istom fakultetu na temi filmskog stila. Novinarka je Radio Beograda 2, gde priprema i vodi nekoliko emisija koje su posvećene filmu i popularnoj kulturi. Pisala je za mnoge portale i novine, među kojima je bio i City Magazine i Marie Claire, a sada je saradnica portala Velike priče. Objavljeno joj je pet knjiga: Epoha lipsa juče, Lust `n` Dust, Plišani soliter, Surfing Serbia i Yugoslav. Njene priče su objavljene u zbirkama priča grupe autora Krik!, Kraljica Lir i njena deca, a pesme u 33. broju Rukopisa, zbornika poezije i kratke proze mladih sa prostora bivše Jugoslavije. Bila je dva puta u najužem izboru za NIN-ovu nagradu. Jednom je nominovana za nagradu Isidora Sekulić. Njene knjige prevedene su na engleski, makedonski, nemački, malteški i grčki. Dobitnica je Elle Style Award za književnost 2020. U pripremi je nova knjiga Ane Vučković Denčić pod nazivom Bazen.

Jovana Karaulic (1980) je producentkinja i docentkinja na Katedri za menadžment i produkciju u pozorištu, radiju i kulturi Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu gde je trenutno zaposlena i na mestu prodekana. Aktivna je članica Laboratorije interaktivnih umetnosti, kao i članica mreže IETM gde je učestvuje u radu grupe za Zelenu transformaciju u izvođačkim umetnostima. Jedan je od osnivača novinskog izdanja Lice ulice kao i mnogih pozorišnih, medijskih i umetničkih inicijativa na domaćoj sceni. Objavljivala je članke u relevantnim naučnim časopisima i zbornicima u izdanju konferencija na kojima je učestvovala. Ko-osnivačica je inicijative Green Art Incubator. Ko-urednica je međunarodne tematske publikacije Performing arts between politics and policies: implications and challenges u izadnju FDU i ADU iz Zagreba, kao i publikacije How to build a network and why u izdanju Kooperative iz Zagreba. Autorka je knjige Kulturalne izvedbe jugoslovenstva u ko-izdanju CLIO i FDU.

Marko Misirača, (Prilep, 1985) je diplomirao pozorišnu i radio režiju na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu 2010. godine. Bio je kućni reditelj Knjaževsko-srpskog teatra u Kragujevcu (2018-2024). Trenutno je profesor je na Katedri za glumu na Akademiji umetnosti Univerziteta Alfa BK u Beogradu (od 2022). Pored režija u drugim medijima (radio, TV, sinhronizacije animiranih filmova i dr), ostvario je oko 30 pozorišnih režija u institucionalnim pozorištima i neformalnim trupama u Beogradu, Kragujevcu, Banjaluci, Sarajevu, Prijedoru, Zenici i Kopru. Za režije predstava Djelidba Skendera Kulenovića (Pozorište Prijedor), Sinovi umiru prvi Mate Matišića (Narodno pozorište Republike Srpske, Banja Luka), Jugoslavija, moja dežela/Jugoslavija, moja otadžbina Gorana Vojnovića (Gledališče Koper, Pozorište Prijedor i FES za BiH) i Na rubu pameti (jedne pijane novembarske noći 1918.) Miroslava Krleže (Knjaževsko-srpski teatar Kragujevac i Hrvatski kulturni centar Beograd), dobio je nagrade na festivalima: Pozorišne/Kazališne igre BiH u Jajcu, Teatar fest u Doboju, Susreti pozorišta/kazališta BiH u Brčko Distriktu, Međunarodni pozorišni festival Zlatna vila u Prijedoru i dr.

Sanja Petrović Todosijević (Šabac, 1977) je viša naučna saradnica Instituta za noviju istoriju Srbije (Beograd). Bavi se društvenom istorijom Srbije i Jugoslavije u periodu posle Drugog svetskog rata s posebnim osvrtom na istoriju detinjstva i istoriju obrazovanja kao i istorijom Drugog svetskog rata Napisala je dve monografije: Otećemo svetlost bučnom vodopadu. Reforma osnovnoškolskog sistema u Srbiji 1944-1959 (2018) i Za bezimene. Delatnost UNICEF-a u Federativnoj Narodnoj Republici Jugoslaviji 1947-1954 (2008). Priredila je rukopis Grigorije Babović, Letopis Šapca 1933-1944 (2010). Zajedno sa Aleksandrom Ilić Rajković uredila je zbornik Bez škole šta bi mi?! Ogledi iz istorije obrazovanja u Srbiji i Jugoslaviji od 19. veka do danas (2021). Koautorka je dva udžbenika iz istorije za sedmi i osmi razred osnovne škole (Radomir J. Popović, Emina Živković, Ljiljana Nedović, Aleksandar Todosijević, Sanja Petrović Todosijević, Istorija. Udžbenik sa odabranim istorijskim izvorima za 7. razred osnovne škole, Beograd: Klett, 2020; Aleksandar Todosijević, Sanja Petrović Todosijević, Istorija. Udžbenik sa odabranim istorijskim izvorima za 8. razred osnovne škole, Beograd: Klett, 2021). Članica je Inicijative za očivanje Memorijalnog kompleksa Boško Buha na Jabuci kod Prijepolja. Dobitnica je BeFem Bring The Noize 2023. priznanja za borbu protiv desničarskih intervencija u formalnom obrazovanju.

Ana Panić (Beograd, 1978) je muzejska savetnica i istoričarka umetnosti. Autorka je i koautorka brojnih izložbi sa temama iz istorije i popularne kulture SFRJ, kao i izložbi iz zbirki Muzeja Jugoslavije. Dobitnica je dva priznanja Muzejskog društva Srbije − nagrade Mihailo Valtrović, priznanja Društva istoričara umetnosti Srbije, kao i nagarada NK ICOM Srbija za projekat godine (2019) i publikaciju godine (2022). Područje njenog posebnog interesa su kultura i umetnost u socijalističkoj Jugoslaviji, političke prakse (post) jugoslovenske umetnosti i savremena umetnička produkcija, kultura sećanja i izgradnja kolektivnog sećanja na Jugoslaviju, javni spomenici i njihova uloga u materijalizaciji kolektivnog sećanja, umetnost kao sredstvo konstruisanja (nad) nacionalnog identiteta.