Agiografska književnost često zahteva specifične modele čitanja. To naročito važi za književnost oblikovanu oko sv. Makarija Velikog koja je prožeta anegdotama velike dubine koje nam omogućavaju oblikovanje religioloških uvida u istorijske pojave kao što su monaštvo, ali i verovanja koja su se razvijala i precila iz jedne religije u drugu Gilgameša do Dantea. Katkada u pripovestima je pohranjeno više od onog čega je autor bio svestan te da upravo taj nivo teksta je najplodonosiji. Ovakav pristup stavlja pred nas i probleme kao što su pitanje primene modernih hermenautičkih tehnika na drevne (ili srednjovekovne) tekstove, odnos vere i sumnje i sl.