Da li je to baš tako, postoje li nova značajna imena u ovom domenu, postoje li nove ideje, koliko se kontekst rada i ocenjivanja istog promenio u poslednjoj deceniji.
Koje su to teme kojima se bave naši filozofi, kako naša filozofska misao stoji kada se uporedi sa onom u regionu – na sva ta pitanja pokušaćemo da odgovorimo u ciklusu tribina koji bi imao za cilj da srpskoj javnosti predstavi nova, i da ih podseti na neka poznata imena ove važne naučne discipline. U ovom ciklusu naši najznačajniji savremeni filozofi imaće javnu priliku da izlože svoju filozofsku poziciju i osnovna uverenja.

Novica Milić
Diplomirao na Odseku za opštu književnost i teoriju književnosti Filološkog fakulteta u Beogradu 1982. godine; magistrirao radom “Književna shvatanja Pola de Mana i teorija dekonstrukcije” 1987. godine na istom fakultetu, doktorirao tezom “Teorijski problemi čitanja kao osnove modernog shvatranja književnosti” 2001. godine na istom fakultetu. Između 1984. i 2001. godine radio kao naučni istraživač na Projektu za teoriju Instituta za književnost i umetnost u Beogradu; od 2001. do 2007. godina kao vanredni profesor na Filološkom fakultezu (Katedra za opštu književnost i teoriju književnosti), a od 2007. godine kao redovni profesor semilogije medija na Fakultetu za medije i komunikacije Univerziteta Singidunum u Beogradu. Predavao u Sjedinjenim američkim državama (Yale University) i Velikoj Britaniji (Sheffield University).

Objavljene knjige: “Antinomije kritike” (1982), “Slučaj Niče” (1997), “ABC dekonstrukcije” (1998), “Ljuba ili o etici” (1999), “Predavanja o čitanju” (2000), “Pesništa: Prilozi pesničkoj ontologiji Martina Hajdegera” (2001), “Moderno shvatanje književnosti” (2002), “Istina apokalipse: Filozofija i pesništvo na ‘poslednjem sudu'” (2003), “Šta je teorija” (2006), “Od znaka do smisla” (2007).