Religija je tokom dugog vremenskog perioda bila jedan od ključnih oslonaca društvenog, pa i državnog razvoja. U mnogim drevnim društvima religija i država su bile čvrsto povezane. Tako je bilo i tokom dužeg perioda hrišćanske istorije uključujući i istoriju srpskog društva i države. Novija društvena zbivanja, koja su dovela do odvajanja sekulrnog i verskog u društvu i državi, stoga, predstavljaju nešto sa čim hrišćani treba da se suoče tragajući za načinima i metodama koje bi im omogućile da u sekularnom društvu nađu mesto za svoju versku i etičku poruku. Na neki način postoji značajan stepen sličnosti između savremene posthrišćanske civilizacije i predhrišćanske civilizacije u kojoj je hrišćanstvo nastalo i u kojoj je započelo svoj razvojni put. Upravo ta sličnost nas navodi da izozove sa kojima se danas suočavamo sagledamo iz perspektive bogatog istorijskog iskustva starozavetnog odnosa religijskih institucija i države, novozavetnog odnosa crkve prema državi koja je bila utemeljena na grčko-rimskom pravu i kulturi i, svakako viševekovnog iskustva odnosa crkve idržave u dugoj hrišćanskoj istoriji Evrope i zapadnog sveta uopšteno.