Biblija je nastala kao knjiga, odnosno literarni zbornik u kojem su objedinjene pripovesti, istorija i nadanja jednog malog semitskog naroda koji na istorijsku scenu Drevnog Orijenta stupa u trenutku kada su se velikani mnogo većih naroda već preselili iz istorije i sećanja u legende i mitove. Ti veliki predstavnici civilizacija Akada, Asirije, Vavilona i Egipta iza sebe su ostavili obimne biblioteke o njima su sačinjeni, značajni epovi, pa opet… uticaj tih velikih i veličanstvenih književnih korpusa nije ni približan onom koji je izvršila Biblija.
Zašto je tako?

Odgovor koji nam se nameće je njen religijski karakter. To je prvi, ali ne i najpouzdaniji odgovor. Tekstovi tih drugih Orijentalnih i mediteranskih naroda nisu bili manje religijski. Naprotiv, oni su svedočili o mnogo šire prihvaćenim verovanjima mnogo većih, bogatijih i snažnijih naroda. Da li je odgovor na ovo pitanje zapravo u prevodu (i prevodima) koji su omogućili široku rasprostranjenost ovog zbornika? U čemu je značaj drevnih, a u čemu savremenih prevoda Svetog pisma? Koji su izazovi sa kojima se prevodioci susreću?