Prof. dr Max Bergholz (1973) je vanredni profesor na Odeljenju za istoriju Univerziteta Concordia u Montrealu, gde predaje istoriju nacionalizma, nasilja i Balkana. Za knjigu Nasilje kao generativna sila je dobio više prestižnih nagrada u periodu od 2017. do 2019. godine. Među njima su nagrada Laura Shannon za knjige objavljene 2017–2018. godine i nagrada koju Institut Nanovic Univerziteta Notre Dame dodeljuje za najbolju knjigu o savremenim evropskim studijama iz oblasti istorije i društvenih nauka. Knjiga je 2017. godine osvojila nagradu Joseph Rothschild koju Institut Harriman Univerziteta Columbia dodeljuje za izuzetnu knjigu u kojoj se posebna pažnja posvećuje pitanjima etniciteta i/ili nacionalizma u Rusiji, Ukrajini, području Kavkaza, Srednjoj Aziji/Turskoj, Srednjoj Evropi i Balkanu. Američko istorijsko društvo je 2017. godine proglasilo knjigu najboljim prvencem iz evropske istorije od 1815. godine do kraja 20. veka, dodelivši autoru nagradu Herbert Baxter Adams, jednu od najvažnijih nagrada na engleskom govornom području iz oblasti evropske istorije.

dr Olga Manojlović Pintar (1966) je viša naučna saradnica Instituta za noviju istoriju Srbije. Bavi se kulturom pamćenja i reprezentacijom prošlosti, Holokaustom u Srbiji kao i Ratom u Španiji (1936-1939). Učesnica je brojnih međunarodnih projekata, interdisciplinarnih konferencija i radionica. Objavila je veći broj radova i uredila tri zbornika: Transnacionalna iskustva jugoslovenske istorije (Beograd, 2019), Tito: Viđenja i tumačenja (Beograd, 2011), Istorija i sećanje: Studije istorijske svesti (Beograd, 2005). Autorka je knjige Arheologija sećanja: Spomenici i identiteti u Srbiji 1918 – 1989 (Beograd, 2014).

dr Milovan Pisarri (1980) je istoričar i osnivač Centra za primenjenu istoriju. Bavi se zločinima okupatora u Srbiji za vreme Prvog i Drugog svetskog rata kao i zločinima počinjenim na teritoriji Nezavisne Države Hrvatske tokom Drugog svetskog rata. Posebno je posvećen izučavanju prinudnog rada, genocida nad Romima i Holokausta u Srbiji. Autor je monografije Stradanje Roma u Srbiji za vreme Holokausta (Beograd, 2014). Zajedno sa Sanelom Šmit uredio je publikaciju Proizvođači, potrošači i posledice prinudnog rada u Srbiji 1941-1944 (Beograd 2018).

dr Nataša Milićević (1971) je naučna saradnica Instituta za noviju istoriju Srbije. Bavi se društvenom istorijom Srbije i Jugoslavije u 20. veku sa posebnim osvrtom na istoriju srpskog građanstva i inteligencije, odnos vlasti i različitih društvenih grupa kao i istoriju istoriografije. Autorka je monografije Jugoslovenska vlast i srpsko građanstvo 1944-1950 (Beograd, 2009) za koju je dobila nagradu Ministarstva za nauku i tehnološki razvoj Republike Srbije za poseban naučni doprinos u oblasti društveno-humanističkih nauka za 2009. godinu. U saradnji sa kolegom Dušanom Nikodijevićem priredila je knjigu dnevničkih beleški Dragutina J. Rankovića pod naslovom Svakodnevni život pod okupacijom 1941-1944. Iskustvo jednog Beograđanina (Beograd, 2011). Bila je saradnik na više stranih i domaćih projekata.

dr Sanja Petrović Todosijević (1977) je naučna saradnica Instituta za noviju istoriju Srbije (Beograd) i jedna od osnivačica Centra za jugoslovenske studije. Bavi se društvenom istorijom Srbije i Jugoslavije u periodu posle Drugog svetskog rata sa posebnim osvrtom na istoriju detinjstva i obrazovanja i istorijom Drugog svetskog rata. Autorka je monografija Otećemo svetlost bučnom vodopadu. Reforma osnovnoškolskog sistema u Srbiji 1944-1959 (Beograd, 2018) i Za bezimene. Delatnost UNICEF-a u Federativnoj Narodnoj Republici Jugoslaviji 1947-1954 (Beograd, 2008). Priredila je rukopis Grigorija Babovića Letopis Šapca 1933- 1944 (Šabac-Beograd, 2010).

 

O knjizi
Tokom dva zastrašujuća dana početkom septembra 1941. godine živote blizu dve hiljade muškaraca, žena i dece divljački su oduzele njihove komšije u Kulen-Vakufu, maloj ruralnoj zajednici na današnjoj granici između severozapadne Bosne i Hrvatske. To bezumlje – u kojem su žrtve kasapljene poljoprivrednim alatkama, utapane u reci i bacane u duboke okomite jame – bilo je vrhunac lanca lokalnih pokolja koji su započeli ranije tog leta. U knjizi Nasilje kao generativna sila, Max Bergholz kazuje nam priču o naprasnom i zbunjujućem potonuću ove nekada mirne multietničke zajednice u ekstremno nasilje. Ova dubinski istražena mikroistorija pruža nam provokativne uvide u pitanja od globalnog značaja: Šta izaziva nasilje među zajednicama? Kako takvo nasilje među komšijama uteče na njihove identitete i odnose? Nasuprot široko rasprostranjenom gledištu po kojem nacionalizam vodi u nasilje, Bergholz otkriva kako prevrati koje izazove lokalno ubijanje stvaraju dramatično nove percepcije etniciteta – sebe samoga, pretpostavljene “braće“ i onih koji se percipiraju kao “drugi“. Kao posledica, to nasilje je stvorilo nove zajednice, nove oblike i konfiguracije moći te nove prakse nacionalizma. Istoriju ove zajednice obeležila je ta neočekivana eksplozija lokalnog, od nekolicine ljudi počinjenog nasilja, koje je funkcionisalo kao generativna sila u transformisanju identiteta, odnosa i života mnogih. Priča o ovoj uveliko nepoznatoj balkanskoj zajednici 1941. godine pruža nam moćno sredstvo za ponovno promišljanje temeljnih pretpostavki o međusobnim odnosima između etniciteta, nacionalizma i nasilja kako tokom Drugog svetskog rata tako i u drugim periodima, širom sveta.