Utisak da je, kako je to primetio jedan od nehrišćanskih teologa naših područja, hrišćanstvo par excellence „duhovna disciplina“ može da uputi na zaključak kojim se hrišćanstvo dematerijalizuje. Ništa ne može biti pogrešnije od takvog zaključka i upravo zato i jeste čudno zašto mnogi hrišćani marginalizuju telo, telesnost i, samim tim, estetiku materijalnog u svom doživljaju religioznosti. Zašto je tako? Da li se hrišćanstvo još uvek bori sa kripto-platonizmom i dualističkom neprtpeljivišću prema telu i materiji? Koja je istinska pozicija tela, telesnosti i estetike ne samo u hrišćanskoj umetnosti već i u njegovom bogoslovlju, i posledično pobožnosti (hrišćanskom životu)? Kakve su antropološke, kosmološke, pa i ontološke posledice prepoznavanja tela kao integralnog i nezaobilaznog aspekta hrišćanske vere?