Kako otvoriti pokret za politički marginalizovane društvene grupe i za sve koji se osećaju obespravljeno i potčinjeno?

Šta raditi kada intenzitet uličnih protesta i njegov mobilizacijski potencijal krene da opada?

Kako prošiti polje borbe?

Šta ostaje nakon pokreta?

Da li se paralelno stvara i neka dugotrajnija baza (poput novih formi demokratskog odlučivanja i upravljanja)?

Trenutno postoji mnoštvo politički užarenih globalnih tačaka, zapaljenih društvenim pokretima i masovnim protestima. Otpori građana se mahom koncentrišu u gradskim sredinama – razloge u najvećoj meri možemo pronaći u transformaciji načina proizvodnje iz fordizma u “postfordizam” tj. iz industrijske proizvodnje u proizvodnju uslužnih delatnosti koja se uglavnom organizuje u gradskim sredinama – stoga se tu i otpor u najvećoj meri odigrava. Borbe koje nezadovoljstvo politikom svakodnevice i nedostatkom demokratskih procesa odlučivanja na mikro i makro nivou proizvodi, su po Dejvidu Harviju mnogo manje jasne u pogledu njihove klasne konfiguracije, nego u odnosu na borbe koje se dešavaju u odnosu rada i kapitala.

Prvi put nakon više od decenije “mirovanja” društva, u Beogradu su pokrenuti masovni urbani protesti u vezi sa projektom “Beograd na vodi” i spektra posledica koje politika revitalizacije grada ima na svakodnevicu njegovih stanovnika.