S jedne strane, tu su akcioni filmovi Hajrudina Krvavca i Žike Mitrovića koji koriste NOB samo kao ambijent za svoje žanrovske priče, a s druge tu su radovi Veljka Bulajića koji prave velike bioskopske freske o NOB-u. Oba ova pravca sa svojim nosećim autorima i njihovim satelitima čine esenciju tadašnjeg repertoarskog filma, konstituišu fimske zvezde i čine partizanski film intrigom koja zanima ljude i danas.

Partizanski film je jedna od retkih tekovima jugoslovenskog filma koja se može smatrati potpuno autohtonom. Iako su mnoge kinematografije snimale filmove o Drugom svetskom ratu, nijedna nije uzela ovu temu kao okosnicu svoje produkcije u svim žanrovima, primenila na nju sve autorske postupke i sagledala je u nizu najrazličitijih rakursa.

Takav odabir teme ne treba da čudi jer ne Narodnooslobodilačka borba bila konstitutivbni narativ jugoslovenskog društva, a partizanski filmovi su ga definisali, obnavljali a kako je kriza počela da narušava oslabljeni samoupravni sistem i rušili.

Konačno, danas partizanski film prdstavlja jedan od ključnih temelja jugonostalgije, ne samo kao artefakt jednog „boljeg“ ili „humanijeg“ društva koga više nema već i jedne kinematografije koja u današnjim okolnostima deluje nedostižno.