Hramovna arhitektura antičke Grčke je dugo vremena tumačena na bazi ideje da hram predstavlja „božji dom“ i da pojedini njegovi delove nose simboliku tela, kako ljudskog tako i simboliku tela antropomorfizovanih božanstava. Međutim, znatno kompleksniji smisao hrama i pojedinih njegovih delova se otkriva ukoliko tumačenju oblika pristupimo preko rekonstrukcije naziva koji su u antici korišćeni kako bi se pojedini delovi hrama opisali, i ako pojmove, na koje pojedini termini ukazuju, shvatimo kao tropose. Ovim ikonološkim metodom, koji se oslanja, pre svega, na istraživanja Džordža Hersija, antički grčki hramovi, i njihovo značenje, pojavljuju se u bitno drugačijem svetlu, gde se građenjem hrama i njegovim oblikovanjem na određeni način postavljaju neka od najdubljih religijskih i životnih pitanja, poput pitanja smisla stradanja i svetosti života, i na ista se nudi odgovor.

Uvodna reč: Sergej Beuk, Dom omladine Beograda
Moderira: Danijela Marković, Institut za studije kulture u hrušćanstva

Davor Džalto je redovni profesor na Odseku za istočno hrićanstvo Univerzitetskog koledža u Stokholmu i predsednik je Instituta za studije kulture i hrišćanstva. Njegov predavački, naučno-istraživački i društveno angažovani rad vezan je za oblasti teologije, studija kulture, istorije i teorije umetnosti, kao i društveno-političke filozofije. Autor je i priređivač više knjiga, među kojima su i „Beyond Capitalist Dystopia: Rethinking Freedom and Democracy in the Age of Global Crises“; „Anarchy and the Kingdom of God“; „Umetnost kao tautologija“; „The Human Work of Art: A Theological Appraisal of Creativity and the Death of the Artist“.

Ciklus tribina „Teologija i arhitektura“ ima za cilj da stručnu i širu javnost upozna sa odnosom između sakralnog prostora, njegovih oblika i simboličkog značenja, i religijskih ideja i rituala. Ciklus obuhvata mediteranske i zapadne tradicije, uključujući antičku Grčku i Rim, judaizam, islam, hrišćanstvo, ali i moderne fenomene poput “sekularnih religija” i njihovih (sekularno) sakralnih prostora, poput nacionalnih memorijala i slobodno-masonskih hramova. Pored upoznavanja sa specifičnostima religijskih ideja, rituala i arhitektonskih oblika u svakoj pojedinačnoj tradiciji, ciklus takođe ima za svrhu ukazivanje na kontinuitete koji postoje između tradicija koje formalno shvatamo kao različite; sveti prostori i njihova simbolika pružaju možda i najupečatljivije svedočanstvo o tim kontinuitetima.